وقتی کوه آرزوها آوار میشه روی سرت :))))

علی رغم میل باطنیم و رؤیای سحرخیزی توی تابستون.صبح های تابستون رو اکثرا تا ١١اینطورا خوابم

اما امروز از دم دمای طلوع آفتاب.هوا هنوز گرگ و میش بوده بیدارم.تو حالت درازکش .تیک تیک های قلبم.تعدد نبضم.راه هوایی که دیگه بسته شده و به زور یه کمی غذا میرسونه به ریه هاش!

حالا چند ساعتی گذشته و دیگه آفتاب پهن شده کف اتاق.

مامانم داره ملافه ی جدید آماده میکنه .بابام شبیهِ هرروز مغازه رو باز میکنه و من فکر میکنم سنگفرش های سپه سالار هرچقدر هم جذاب و شلوغیاش هرچقدر هم خواستنی.تکراری نمیشن؟

یه آقای تپل داره با کتونی ها و لباس ورزشی نوش دور پارک میدوعه.

یه خانوم کالسکه به دست داره همراه نوزادش قدم میزنه.

یه نفر توی اینستاگرام یه عکسی آپلود کرده و زیرش نوشته صبح است خیر است.

صدای قشنگ جانان از پشت پنجره میاد.

و من هنوز منتظر تماستم :))))

چشمام خیره به دیوارِ تهِ هال و گوشام خشک شده به تلفن و هرازگاهی یه اشک لجبازی هم از گوشه ی چشمم صورتمو خیس میکنه و بعضی وقتا هم طعم شورشو حس میکنم

ماشین گنده ها بار آوردن برای سوپری جلوی خونه.

نونوایی کنارش نون میپزه و باد داغ آخر تیر عطر لواش تازه میاره توی خونه.

زندگی جریان داره  . 

و هیچکسی هیچ کجای دنیا نمیدونه آرزوهایی که آجر به آجر و با زور دندون و دست های یه دختر بچه چیده شدن روی هم.دارن توی دلش خراب میشن.

از هم کَنده میشنو محکم پرت میشن و میخورن به دیواره های دلش و دلش رو میشن :)

صدای موزیک رو میبرم بالا شاید که صدای بلند سیروان بتونه کمکم کنه :)

نمیشه.

نمیشه چون که دیگه سوسوی امیدی هم نیست

ناامیدی رخنه کرده توی کل وجودم و همـــه ی حرفا هم فقط برام شعاره :)

بهم نگو ضعیف نیستی.بهم نگو تو دختر قویی هستی.قوی نیستم چون دلم تالاپی افتاد و شکست.

غم بزرگی خونه کرده گوشه ی قلبم و گمون میکنم که حالا حالا ها و به این راحتی خیال رفتن نداره که نداره که نداره :)))))))))